Προφητικές προειδοποιήσεις για ολέθρια γεγονότα που δεν εισακούστηκαν ποτέ

Advertisement

Η ιρακινή εισβολή στο Κουβέιτ

Κατά τις πρώτες πρωινές ώρες της 2ας Αυγούστου 1990, περισσότεροι από 100.000 ιρακινοί στρατιώτες πέρασαν τα σύνορα με το Κουβέιτ και μέχρι να ξημερώσει η μέρα, είχαν στα χέρια τους την πρωτεύουσα και τους άρχοντες σε φυγή στην έρημο. Η επίθεση λογίστηκε αιφνιδιαστική και πολλοί αποτύγχαναν να βρουν έναν καλό λόγο για την εισβολή, αν και στην πραγματικότητα το σκηνικό προετοιμαζόταν εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια ως άλλος ένας σταθμός στην άκαρπη απόπειρα του Σαντάμ να βάλει στο χέρι τις πετρελαιοπηγές της Σαουδικής Αραβίας.

Τόσο η CIA όσο και ο αμερικανικός στρατός είχαν προειδοποιήσει την κυβέρνηση για την επικείμενη επίθεση, αν και εκείνη όχι μόνο έκλεισε τα αυτιά της στα καλέσματα, αλλά έσπευσε και να εκχωρήσει στον Χουσεΐν δάνειο 1,2 δισ. δολαρίων δύο μέρες πριν από την εισβολή! Η ίδια η άρνηση εξάλλου των ΗΠΑ να πάρουν ρητή θέση κατά μιας ενδεχόμενης εισβολής ήταν αυτή που ώθησε τον Σαντάμ να επιτεθεί, θεωρώντας τη ως απόδειξη ότι η Αμερική ήταν στο πλευρό του.

Η αμερικανική πλευρά ήταν τόσο ανέτοιμη κατά τους τακτικισμούς του Σαντάμ που θα χρειάζονταν τέσσερις μέρες για να καταφτάσουν τα πολεμικά πλοία του αμερικανικού Ναυτικού στην περιοχή, αλλά και πάλι το Κουβέιτ θα έπρεπε να περιμένει την παρέμβαση του ΝΑΤΟ για να αποχωρήσουν οι δυνάμεις κατοχής από τα εδάφη του, σηματοδοτώντας έτσι τον Πόλεμο του Κόλπου. Κάπου 25.000 ιρανικοί στρατιώτες και άλλοι 248 νατοϊκοί, αλλά και 100.000 ιρακινοί πολίτες σκοτώθηκαν στον Πόλεμο του Κόλπου, αν και οι απώλειες του Ιράκ σε ανθρώπινες ζωές θα άγγιζαν το 1 εκατ. ψυχές στα επόμενα χρόνια, εξαιτίας των εξαντλητικών κυρώσεων…

Η Γενοκτονία της Ρουάντα

Εκατό μερόνυχτα κράτησε η καλά σχεδιασμένη σφαγή 800.000 Τούτσι και μετριοπαθών Χούτου από τους σκληροπυρηνικούς εξτρεμιστές της φυλής των Χούτου. Η πρωτοφανής και συστηματική αιματηρή εκστρατεία εξόντωσης της κοινότητας των Τούτσι, όπως και των πολιτικών αντιπάλων των Χούτου ανεξαρτήτως εθνοτικής ταυτότητας, ξεκίνησε στις 7 Απριλίου 1994, μία ημέρα μετά την κατάρριψη του ιδιωτικού αεροπλάνου του προέδρου της χώρας Ζιβενάλ Χαμπιαριμάνα, αν και προσχεδιαζόταν τουλάχιστον από το 1992, καθώς από τότε ο βέλγος πρεσβευτής προειδοποιούσε για τα ζοφερά σχέδια των Χούτου.

Έτερος βέλγος καθηγητής είχε εμφανιστεί μάλιστα ενώπιον του βελγικού Κοινοβουλίου για να προειδοποιήσει τη Δύση ότι τα τάγματα θανάτου των Χούτου είχαν πιάσει δουλειά. Ακόμα και τον ηγέτη των εξτρεμιστών κατονόμασε ο καθηγητής, αν και μάταια.

Τον Ιανουάριο του 1994 μάλιστα ο βέλγος διοικητής των δυνάμεων του ΟΗΕ στην περιοχή απέστειλε ένα φαξ (που έμεινε στην Ιστορία ως «φαξ της γενοκτονίας») στο στρατηγείο των Ηνωμένων Εθνών μιλώντας ξεκάθαρα για την επαπειλούμενη εθνοκάθαρση των Τούτσι. Ο διοικητής ζητούσε επιτακτικά ενισχύσεις αλλά και την άδεια να επιτεθεί σε παραστρατιωτικούς θύλακες των Χούτου.

Ο ΟΗΕ όχι μόνο αρνήθηκε να στείλει κυανόκρανους αλλά τον διέταξε να ενημερώσει για τη γενοκτονία την κυβέρνηση της Ρουάντα, τους ίδιους ανθρώπους δηλαδή που προετοίμαζαν τη σφαγή! Και σαν να μη φτάνει αυτό, δυο-τρεις γιάφκες γεμάτες με όπλα που ξετρύπωσαν οι κυανόκρανοι παραδόθηκαν τελικά στους κρατικούς της Ρουάντα, παρά το γεγονός ότι ήταν οι κυβερνητικοί αυτοί που εκπαίδευαν και όπλιζαν τους αντάρτες…

Παρ’ ό,τι Ηνωμένα Έθνη και Βέλγιο διατηρούσαν δυνάμεις στη Ρουάντα, δεν δόθηκε ποτέ εντολή να κινητοποιηθούν μπας και μπει φρένο στη γενοκτονία. Οι Βέλγοι και οι περισσότεροι κυανόκρανοι αποσύρθηκαν, την ίδια ώρα που οι Γάλλοι -σύμμαχοι της κυβέρνησης των Χούτου- έστειλαν μεν δυνάμεις για να δημιουργηθεί μια ζώνη ασφαλείας, κατηγορήθηκαν ωστόσο βάσιμα ότι όχι μόνο ότι δεν έκαναν αρκετά για να σταματήσουν τη σφαγή, αλλά και ότι συνέδραμαν σε αυτή…

Όλος ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος

Όπως ξέρουμε, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος έληξε επισήμως το 1919 με την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών, της εξαντλητικής και δυσβάσταχτης για τη Γερμανία συμφωνίας ειρήνης που έψαχνε να τη συντρίψει οικονομικά ώστε να μην ξανασηκώσει πολεμικό κεφάλι. Αν και όπως είναι επίσης γνωστό, το μόνο που έκανε είναι να θέσει τα θεμέλια για τον επόμενο παγκόσμιας εμβέλειας πόλεμο και μάλιστα αρκετά σύντομα.

Η Συνθήκη των Βερσαλλιών κατηγορούσε τη Γερμανία για την πρόκληση του Μεγάλου Πολέμου και την υποχρέωνε σε απίστευτα ποσά ως πολεμικές αποζημιώσεις, ρίχνοντας στον λαό τη σκιά τόσο της οικονομικής εξαθλίωσης όσο και της εθνικής ντροπής. Με την τοπική οικονομία σμπαράλια και τον πληθωρισμό και την ανεργία να παίζουν χωρίς αντίπαλο, η ναζιστική ρητορεία εκμεταλλεύτηκε τη δυσμενή οικονομική συγκυρία προπαγανδίζοντας υπέρ του εθνικού γοήτρου και της άρνησης για καταβολή οποιασδήποτε αποζημίωσης.

Παρά το γεγονός ότι οι Σύμμαχοι είχαν πολλά να κερδίσουν από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, δεν ήταν λίγοι αυτοί που έβλεπαν τα μελλούμενα του συμφώνου ειρήνης αλλά και τη ζοφερή του κληρονομιά. Ένας από αυτούς δεν ήταν άλλος από τον διαπρεπή οικονομολόγο Τζον Μέιναρντ Κέινς, ο οποίος ισχυρίστηκε από την πρώτη στιγμή ότι η συνθήκη είχε πεθάνει πριν καλά καλά γεννηθεί (χαρακτηρίζοντάς τη «καρχηδονιακή ειρήνη»). Την ίδια ώρα, ο εξέχων γάλλος στρατάρχης του Μεγάλου Πολέμου, Φερντινάντ Φος, είχε προειδοποιήσει ότι η συνθήκη δεν ήταν το τέλος του πολέμου, αλλά ένα μικρό διάλειμμα, λέγοντας περιβόητα: «Αυτή δεν είναι ειρήνη. Είναι ανακωχή για είκοσι χρόνια».

Και φυσικά είχε δίκιο, καθώς 20 χρόνια αργότερα η Γερμανία θα ξεκινούσε τις εχθροπραξίες που θα έμεναν γνωστές ως Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος! Ο Φος προειδοποίησε ότι η Γερμανία θα ήταν ακόμα πιο δυνατή τη δεύτερη φορά που θα αιματοκυλούσε την Ευρώπη, όταν θα εισέβαλε λέει σε Γαλλία και Αγγλία. Οι Γερμανοί έκαναν ακριβώς αυτό, αφήνοντας πίσω την ίδια ώρα κάπου 50 εκατ. νεκρούς…

Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα